Mijn leven met ADD

Hoe mijn leven tot nu was met ADD... in het kort, maar toch best lang 😅

Het begon al in de lagere school (van de kleuterklas heb ik geen herinneringen) , ik heb mijn lagere school als heel triest ervaren. Echte vrienden heb ik nooit echt gehad, op 1 iemand na dan. Ik heb, door een verhuis, in 2 verschillende scholen gezeten, en op beide scholen ben ik gepest geweest en uitgesloten. Een vreselijk tijd waarin ik mij vaak alleen en anders dan de anderen voelde. Geen  uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes, geen vrienden op de speelplaats waar ik mee kon spelen. Het ergste was toen ook een bepaalde leerkracht mij vernederde voor de klas toen ze mijn boekentas in een woedebui naar voren nam, leeg goot op haar podiumpje en toen achter mijn hoofd in de klas smeet omdat ik weer maar eens mijn huiswerk was vergeten op school en het zo niet had kunnen maken thuis. Of roepen op mij omdat ik weer maar eens iets niet vond in mijn lessenaar. Ik had veel vage momenten, momenten waarop ik me totaal niet kon concentreren, ook al ging het over iets wat poepsimpel was. Ik weet nog dat ik toen vaak nerveus was en als ik onder mijn voeten kreeg ik begon te lachen ook al wou ik dat niet doen op dat moment... Ik voelde mij zo slecht dat ik letterlijk ziek werd, of me ziek kon denken... tot ik moest overgeven en zo naar huis mocht gaan.

Het middelbaar is niet veel beter gestart, met een klein hartje ging ik naar school. Ik werd terug snel gepest, waarschijnlijk door de manier waarop ik deed. Ik denk dat ik een gemakkelijke prooi was voor pestkoppen omdat ik zo schuchter was. Ook was er die juf van Frans, die mij en 2 andere meisjes 'de driehoek van vuiligheid' noemde. (ik zie haar nog zwaaien met haar vinger met lange nagels toen ze ons aanwees, opnieuw voor een volle klas) Na amper 2 maanden was ik al zo vaak 'ziek' geweest (wat lag in graag in dat ziekenkamertje, wetend dat iemand mij zou komen halen) dat mijn ouders een brief kregen dat ik aan mijn aantal ziektedagen zat. Ik ben toen veranderd van school. Met een nog kleiner hartje ben ik toen naar die andere school geweest, en ook daar werd ik in het begin gepest. Toen plots toch iemand voor mij opkwam. Die iemand is trouwens nog steeds mijn beste vriendin. Vanaf toen is het voor mij een pak beter beginnen gaan op school. Stilletjes aan kon ik mezelf zijn. En hoe meer ik mezelf kon zijn, hoe meer zelfvertrouwen ik kreeg, ... Ik bloeide open en werd niet meer gepest, integendeel, ik kwam op voor anderen die gepest waren!

Toen ik net 17 was, werd ik zwanger van de man waarmee ik nu gehuwd ben. Zwanger op school, een tienermoeder dus. De dag dat ik mijn rapport ging ophalen in het 6e middelbaar, was de dag dat ik 8 maand zwanger was :-) Mijn zwangerschap op zich was in het begin ook wel heel moeilijk, niemand die zijn dochter van 17 graag ziet thuiskomen om te zeggen dat ze zwanger is... Na de bevalling ben ik ben thuisgebleven voor onze dochter tot ze 9 maandjes oud was. Intussen woonden we samen bij mijn ouders op zolder. Na die 9 maanden genieten met onze dochter ben ik gaan werken als huishoudhulp en in die tijd hebben we ons huisje gekocht. Na 9 maanden werken was ik terug zwanger en toen ik 3 maand zwanger was ben ik gestopt met werken omdat ik tijdens het werken constant last had van flauwtes. Mijn eerste dag thuis was de dag dat we verhuisden naar ons eigen huisje!

De geboorte van onze 2de dochter, ongetwijfeld een van de mooiste dagen van ons leven!! Maar wel het begin van 2 slapeloze jaren, jaren waarin we te maken hadden met een huilbaby van de ergste soort. Toen ze 8 maand oud was moest ik opnieuw gaan werken. Vreselijk vond ik dat!!
Wat een choas, zo vroeg opstaan (na zo goed als niet geslapen te hebben) mezelf en 2 kinderen klaarmaken, snel snel naar de onthaalmoeder, snel snel naar het werk, smiddags maar een half uurtje tijd om naar mijn andere plaats te gaan om te werken en in dat half uur dan ook nog eten. Na het werk snel snel de kindjes ophalen, naar huis, eten maken, kindjes wassen, in bed stoppen... Het was 1 grote stressboel! Nochtans iets wat elke moeder moet doen, maar het ging mij echt niet af, ik ging er compleet onderdoor. Kwam daar nog bij dat er een net-niet-fataal ongeluk was gebeurd met onze 2de dochter bij de opvang waardoor ze (samen met mij) een week in het ziekenhuis heeft gelegen.

Dit voorval, de dagelijkse stress en het weinige slapen hadden zijn tol geëist... nadat ik constant echt barstende hoofdpijn had (een echt druk op mijn schedel) en vaak misselijk was ben ik naar een dokter geweest, ik had een depressie die zich begon te uiten in lichamelijke klachten. Ik ben toen gestopt met werken als huishoudhulp en ben een hele tijd thuis geweest onder begeleiding van een psychiater en een eerste hulp psycholoog. Toen ik van mijn depressie verlost was ben ik opnieuw gestart met werken, maar dan als onthaalmoeder want geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om mijn dochtertje opnieuw naar een opvang te brengen, en het zou mij ook minder stress bezorgen als ik wat tijd had voor mijn eigen kinderen ook. Toch ben ik na een paar jaar opnieuw beginnen sukkelen, ik was terug op, lag constant in de zetel en ik geraakte er letterlijk niet uit, mijn hoofd draaide en ik voelde mij weer zo slecht. Dus hop, terug naar de psychiater...

Toen is het (samen met de diagnose van onze oudste dochter, want zij heeft het ook) uitgekomen dat ik ADD heb. Het beestje had eindelijk een naam. Toen ik het begon op te zoeken werd alles zo duidelijk. Al de symptomen klopten. Al die jaren waarvan ik heb gedacht dat ik een lui mens was, dat ik maar een vreemd wezen was in vergelijking met zowat alle andere mensen op de wereld, dat ik in niets goed was en niets zo goed kon doen als een ander... het had allemaal een reden en neen, ik ben niet lui, mijn hersenen functioneren alleen niet op dezelfde manier als dat van de meeste mensen.

Na de diagnose en nadat ik van mijn depressie 'genezen' was ben ik terug gestart als onthaalmoeder, maar dan met buitenschoolse kinderen, wat inhield dat ik heel wat minder zou moeten werken, en meer tijd zou hebben voor mezelf.Die rust had ik ook nodig om op een deftige manier mijn huishouden te doen want ook dat liep altijd in het 100. Ik vond terug meer rust en deed mijn job wel graag. Maar met die rust is ook de zin naar nog een eigen kindje terug gekomen en na een jaar half twijfelen (of ik het wel zou aankunnen) zijn we er terug voor gegaan en al snel was in zwanger van ons zoontje. De beste beslissing die we ooit gemaakt hebben, wat genieten we van die kleine man, ook zijn grote zussen genieten dagelijks van al die schattigheid van die grappige peuter :-D Nadat ik uit zwangerschapsverlof was, had ik zo goed als geen opvangkinderen meer over waarna we snel beslist hebben dat ik gewoon zou thuisblijven, zonder loon, zonder inkomen. Ik mocht doen waar ik al jaren van droomde: thuis blijven voor mijn eigen kinderen. Weg stress, welkom zalig leventje!
Mijn eigen kinderen ervaar ik niet als een last, voor mij mag het altijd vakantie zijn want na elke vakantie met hen kijk ik al uit naar de volgende. Ik ben mijn man heel dankbaar voor die kans, want zonder zijn steun zou ik dit nooit hebben kunnen doen.