Thuisblijfmama worden: de voor en nadelen.

Thuisblijfmama worden, het is voor vele vrouwen een droom, anderen zouden de muren op zich zien afkomen en hebben gewoon nood aan sociale contacten en hun werk.

Voor de mama's die graag thuis zouden blijven is het vaak het financiële die hen tegenhoudt. Want van 2 inkomens plots op 1 inkomen vallen, het is helaas niet voor iedereen haalbaar. Ook hier heb ik er vele maanden over liggen denken. Want we konden toen al niet echt sparen toen ik werkte, laat staan als mijn inkomen plots zou wegvallen, wat dan? Hoe wij alles berekend hebben leg ik in een volgende blog eens uit.
Hier alvast wat voor en nadelen van het thuisblijven voor de kinderen.

De voordelen van thuisblijfmama worden:
-Je geniet van het “huwelijksquotiënt”, dit houdt in dat tijdens de berekening van jullie gezamenlijke belastingen een deel van de beroepsinkomsten van de partner worden overgedragen naar jou, op dat gedeelte word je dan minder belast waardoor jullie belastingen zullen dalen en het inkomen van je man valt vaak ook in een lagere schijf hierdoor, je krijgt dus meer terug of moet minder gaan betalen. Op het loonbriefje van mijn man staat letterlijk: vrouw ten laste: 1 :-)
Dat zorgt voor +-250 euro per maand dat je man extra in zijn handen heeft maandelijks maar om dat exact te weten informeer je best eens op het werk van manlief.

-Je hebt maar 1 auto meer nodig, als je er al 2 had. Ook dit is een grote kost, reken je verzekeringen, benzine, herstellingskosten enz maar eens uit op een jaar!

-Geen kinderopvang meer betalen, want kinderopvang is ook een grote hap uit het budget!! Denk ook maar aan alle stress die je hebt als de opvang gesloten is of je kind ziek is... als je kind naar school gaat moet je rekening houden dat er in België al 15 weken vakantie zijn! Zelf heb je vaak maar recht op 20 verlofdagen. Tel daar nog eens de vrije dagen en brugdagen bij. Als je kind ziek is moet je ook steeds een oplossing zoeken en niet iedereen kan op oma en opa rekenen want die moeten ook vaak nog gaan werken. Je moet telkens een oplossing zoeken om je kindje ergens naartoe te kunnen brengen zodat je zelf kan gaan werken. Ik zie zelfs bij vrienden op Facebook dat de mama's al klaarzitten op de pc op die bepaalde datum, op dat tijdstip omdat ze vanaf dat moment het zomerkamp van hun kind kunnen boeken. Binnen de kortste tijd zijn al de leuke kampen al volzet en staan er al enkele op een wachtlijst. Dit is het eerst jaar dat ik dit heb opgemerkt, vreselijk toch!

-Geen kinderopvang = niets missen van de ontwikkeling van je kind 

-Je hebt tijd... zalig!! Tijd voor je kinderen, tijd voor je huishouden, tijd om bezoekjes te brengen aan vrienden en familie, tijd om boodschappen te doen op momenten dat het niet druk is in de winkel, tijd om een wandeling te gaan maken met je kindjes, tijd om lekker te koken en te bakken als je dat graag doet. En omdat je tijdens de week al tijd hebt om je huishouden te doen heb je in de weekends heel wat minder werk te doen en kan je opnieuw genieten met je gezin.


Aan alle voordelen zijn ook nadelen:
(al wegen die in mijn geval niet op tegen de voordelen)

-Je hebt geen collega's meer, voor iemand die heel sociaal is aangelegd kan dit wel een domper zijn.
-Als er niemand  van familie of vriendin dicht bij je woont en je hebt geen auto, dan kun je jou wel geïsoleerd voelen.
-Het is echt niet alleen rozengeur en maneschijn, doordat jij en je kinderen altijd thuis zijn is er constant rommel, ik heb vaak het gevoel dat ik een hele dag niets anders moet doen dan opruimen. Het is ook veel sneller vuil en er moet rapper gedweild worden. Soms ben je precies slaaf van je eigen huis. Als je 's morgens uit een proper huis vertrekt, dan ga je na het werk een proper huis binnen ook. Er zijn natuurlijk ook veel mama's die super georganiseerd zijn en die hier misschien geen probleem mee hebben. In mijn geval is dit wel een grote ramp :-)
-Je moet het met minder inkomen gaan doen en dus gaan besparen op verschillende zaken. Het zijn zaken waar je zelf over moet gaan nadenken waar je zelf waarde aan hecht. Ik heb echt geen smartphone nodig van 500 euro om gelukkig te zijn, een dure auto of een grote villa zouden mij ook niet gelukkiger maken als dit inhoud dat ik moet gaan werken, weer een pak stress ervaar en hoogst waarschijnlijk terug in een depressie raak.
-In plaats dat je verwarming enkel 's morgens even aanligt en dan 's avonds na het werk opnieuw, draait de verwarming de hele dag door. Dit kost natuurlijk ook extra centjes.

Verder zijn er veel vooroordelen tegenover thuisblijfmama's, maar daar lig ik niet wakker van. Ik doe wat mij en mijn gezin gelukkig maakt en dat een ander dan maar denkt wat hij of zij wil, maakt me niet uit ;-) Ieder moet doen waar hij zich zelf goed bij voelt en wat haalbaar is.

Mijn leven met ADD

Hoe mijn leven tot nu was met ADD... in het kort, maar toch best lang 😅

Het begon al in de lagere school (van de kleuterklas heb ik geen herinneringen) , ik heb mijn lagere school als heel triest ervaren. Echte vrienden heb ik nooit echt gehad, op 1 iemand na dan. Ik heb, door een verhuis, in 2 verschillende scholen gezeten, en op beide scholen ben ik gepest geweest en uitgesloten. Een vreselijk tijd waarin ik mij vaak alleen en anders dan de anderen voelde. Geen  uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes, geen vrienden op de speelplaats waar ik mee kon spelen. Het ergste was toen ook een bepaalde leerkracht mij vernederde voor de klas toen ze mijn boekentas in een woedebui naar voren nam, leeg goot op haar podiumpje en toen achter mijn hoofd in de klas smeet omdat ik weer maar eens mijn huiswerk was vergeten op school en het zo niet had kunnen maken thuis. Of roepen op mij omdat ik weer maar eens iets niet vond in mijn lessenaar. Ik had veel vage momenten, momenten waarop ik me totaal niet kon concentreren, ook al ging het over iets wat poepsimpel was. Ik weet nog dat ik toen vaak nerveus was en als ik onder mijn voeten kreeg ik begon te lachen ook al wou ik dat niet doen op dat moment... Ik voelde mij zo slecht dat ik letterlijk ziek werd, of me ziek kon denken... tot ik moest overgeven en zo naar huis mocht gaan.

Het middelbaar is niet veel beter gestart, met een klein hartje ging ik naar school. Ik werd terug snel gepest, waarschijnlijk door de manier waarop ik deed. Ik denk dat ik een gemakkelijke prooi was voor pestkoppen omdat ik zo schuchter was. Ook was er die juf van Frans, die mij en 2 andere meisjes 'de driehoek van vuiligheid' noemde. (ik zie haar nog zwaaien met haar vinger met lange nagels toen ze ons aanwees, opnieuw voor een volle klas) Na amper 2 maanden was ik al zo vaak 'ziek' geweest (wat lag in graag in dat ziekenkamertje, wetend dat iemand mij zou komen halen) dat mijn ouders een brief kregen dat ik aan mijn aantal ziektedagen zat. Ik ben toen veranderd van school. Met een nog kleiner hartje ben ik toen naar die andere school geweest, en ook daar werd ik in het begin gepest. Toen plots toch iemand voor mij opkwam. Die iemand is trouwens nog steeds mijn beste vriendin. Vanaf toen is het voor mij een pak beter beginnen gaan op school. Stilletjes aan kon ik mezelf zijn. En hoe meer ik mezelf kon zijn, hoe meer zelfvertrouwen ik kreeg, ... Ik bloeide open en werd niet meer gepest, integendeel, ik kwam op voor anderen die gepest waren!

Toen ik net 17 was, werd ik zwanger van de man waarmee ik nu gehuwd ben. Zwanger op school, een tienermoeder dus. De dag dat ik mijn rapport ging ophalen in het 6e middelbaar, was de dag dat ik 8 maand zwanger was :-) Mijn zwangerschap op zich was in het begin ook wel heel moeilijk, niemand die zijn dochter van 17 graag ziet thuiskomen om te zeggen dat ze zwanger is... Na de bevalling ben ik ben thuisgebleven voor onze dochter tot ze 9 maandjes oud was. Intussen woonden we samen bij mijn ouders op zolder. Na die 9 maanden genieten met onze dochter ben ik gaan werken als huishoudhulp en in die tijd hebben we ons huisje gekocht. Na 9 maanden werken was ik terug zwanger en toen ik 3 maand zwanger was ben ik gestopt met werken omdat ik tijdens het werken constant last had van flauwtes. Mijn eerste dag thuis was de dag dat we verhuisden naar ons eigen huisje!

De geboorte van onze 2de dochter, ongetwijfeld een van de mooiste dagen van ons leven!! Maar wel het begin van 2 slapeloze jaren, jaren waarin we te maken hadden met een huilbaby van de ergste soort. Toen ze 8 maand oud was moest ik opnieuw gaan werken. Vreselijk vond ik dat!!
Wat een choas, zo vroeg opstaan (na zo goed als niet geslapen te hebben) mezelf en 2 kinderen klaarmaken, snel snel naar de onthaalmoeder, snel snel naar het werk, smiddags maar een half uurtje tijd om naar mijn andere plaats te gaan om te werken en in dat half uur dan ook nog eten. Na het werk snel snel de kindjes ophalen, naar huis, eten maken, kindjes wassen, in bed stoppen... Het was 1 grote stressboel! Nochtans iets wat elke moeder moet doen, maar het ging mij echt niet af, ik ging er compleet onderdoor. Kwam daar nog bij dat er een net-niet-fataal ongeluk was gebeurd met onze 2de dochter bij de opvang waardoor ze (samen met mij) een week in het ziekenhuis heeft gelegen.

Dit voorval, de dagelijkse stress en het weinige slapen hadden zijn tol geëist... nadat ik constant echt barstende hoofdpijn had (een echt druk op mijn schedel) en vaak misselijk was ben ik naar een dokter geweest, ik had een depressie die zich begon te uiten in lichamelijke klachten. Ik ben toen gestopt met werken als huishoudhulp en ben een hele tijd thuis geweest onder begeleiding van een psychiater en een eerste hulp psycholoog. Toen ik van mijn depressie verlost was ben ik opnieuw gestart met werken, maar dan als onthaalmoeder want geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om mijn dochtertje opnieuw naar een opvang te brengen, en het zou mij ook minder stress bezorgen als ik wat tijd had voor mijn eigen kinderen ook. Toch ben ik na een paar jaar opnieuw beginnen sukkelen, ik was terug op, lag constant in de zetel en ik geraakte er letterlijk niet uit, mijn hoofd draaide en ik voelde mij weer zo slecht. Dus hop, terug naar de psychiater...

Toen is het (samen met de diagnose van onze oudste dochter, want zij heeft het ook) uitgekomen dat ik ADD heb. Het beestje had eindelijk een naam. Toen ik het begon op te zoeken werd alles zo duidelijk. Al de symptomen klopten. Al die jaren waarvan ik heb gedacht dat ik een lui mens was, dat ik maar een vreemd wezen was in vergelijking met zowat alle andere mensen op de wereld, dat ik in niets goed was en niets zo goed kon doen als een ander... het had allemaal een reden en neen, ik ben niet lui, mijn hersenen functioneren alleen niet op dezelfde manier als dat van de meeste mensen.

Na de diagnose en nadat ik van mijn depressie 'genezen' was ben ik terug gestart als onthaalmoeder, maar dan met buitenschoolse kinderen, wat inhield dat ik heel wat minder zou moeten werken, en meer tijd zou hebben voor mezelf.Die rust had ik ook nodig om op een deftige manier mijn huishouden te doen want ook dat liep altijd in het 100. Ik vond terug meer rust en deed mijn job wel graag. Maar met die rust is ook de zin naar nog een eigen kindje terug gekomen en na een jaar half twijfelen (of ik het wel zou aankunnen) zijn we er terug voor gegaan en al snel was in zwanger van ons zoontje. De beste beslissing die we ooit gemaakt hebben, wat genieten we van die kleine man, ook zijn grote zussen genieten dagelijks van al die schattigheid van die grappige peuter :-D Nadat ik uit zwangerschapsverlof was, had ik zo goed als geen opvangkinderen meer over waarna we snel beslist hebben dat ik gewoon zou thuisblijven, zonder loon, zonder inkomen. Ik mocht doen waar ik al jaren van droomde: thuis blijven voor mijn eigen kinderen. Weg stress, welkom zalig leventje!
Mijn eigen kinderen ervaar ik niet als een last, voor mij mag het altijd vakantie zijn want na elke vakantie met hen kijk ik al uit naar de volgende. Ik ben mijn man heel dankbaar voor die kans, want zonder zijn steun zou ik dit nooit hebben kunnen doen.

Kleuren, schilderen, scheuren en plakken!

Onze kleine Vince is pas 2 jaar geworden, een leuke leeftijd waarop je zoveel meer dingen kan doen met je kind. Na het kleuren met potloodjes hebben we nu ook stiften gekocht speciaal voor zijn leeftijd, van die stiften die gemakkelijk uitwassen op kledij want dat is natuurlijk echt wel nodig ;-)
Ook schilderen hebben we al gedaan, 1 kleur per keer om het geknoei te voorkomen en omdat het makkelijk is om 1 kleur per keer aan te leren.

Wat we ook hebben gedaan is crepepapier in stukjes gescheurd en op een blad gekleefd, dikke pret zou je denken, maar de kleine man had vooral interesse in het lijmen met de lijmstift :-) Ik had het idee dat hij nog niet goed snapte wat er van hem verwacht werd, volgende keer beter denk ik :p
Dit is alvast het resultaat: een groene kikker met wat hulp van de mama. Ook hier heb ik er bewust voor gekozen om maar 1 kleur te gebruiken.

Ook stickertjes kleven is iets wat hij heel graag doet, al vind ik dat die boekjes meestal zo duur zijn, sommige kosten wel 7 euro per boek en na 1 keer kleven ben je er vaak niets meer mee!! Daarvoor ga ik toch eens kijken naar de Action, want voor 7 euro denk ik dat ik daar toch een paar stickerboeken ga vinden. Als je van 1 inkomen moet leven moet je natuurlijk wat opletten met je uitgaven ook ;-)

Welkom op mijn blog!!

Hallo!! Ik ben Stephanie, ik ben 29 jaartjes jong. Ik ben dit jaar 14 jaar samen met mijn man en we zijn intussen al een dikke 5 jaar getrouwd. Samen hebben we 2 prachtige dochters van 11 en 9 jaar en een schat van een zoon die net 2 is geworden. Na enkele bewogen jaren op de arbeidsmarkt hebben we sinds september 2015 besloten dat ik thuis zou blijven voor de kindjes. Iets waar ik lang van droomde maar waarvan ik dacht dat dit financieel nooit haalbaar zou zijn. Dus toch!! Had ik dit eerder geweten, dan was ik zeker ook thuisgebleven toen mijn dochtertjes nog klein waren.
Ik kan zeggen dat ik een heel gelukkige vrouw ben, het voelt alsof ik de lotto heb gewonnen, maar dan nog beter :-)

In volgende blogs wil ik het graag hebben over huisvrouw / moeder zijn met ADD, de dingen die ik met mijn kinderen doe nu ik thuisblijfmama ben, blogs over minimaliseren want daar ben ik sinds enkele maanden ook mee begonnen en over allerlei andere zaken die mij dagelijks bezig houden.

Tot snel!!
xxx